De zandbak, actieleren en de terugkeer van risico

Het was een wat speelse vraag: ‘Kijk eens naar ‘kids’ die spelen in een zandbak en volwassenen op het werk. Wie zijn het meest blij?’

ZANDBAK PRODUCTIES

Ik dagdroom na zo’n vraag - eerlijk gezegd - meteen over het oprichten van Zandbak Producties, ‘voor al uw maatschappelijke avonturen’.  Met een zandbak-stijl leer en ontdek je snel en plezierig.

Het blijft een boeiende en ook moeilijke zoekvraag: ‘Hoe leer je nu het beste en zet je dat ook om in maatschappelijke relevante activiteiten, op welk onderwerp dan ook?’

ACTIELEREN EN RISICO

Ik haal de laatste tijd veel inspiratie uit de aloude inzichten over ‘actie-leren’. Wat daarbij vooral aanspreekt is dat – mits goed uitgevoerd – actieleren ver wegblijft van risicoloze projecten en initiatieven. Geen interessante seminars organiseren, in een studieuze denktank stappen of hardop filosoferen over een fictieve casus. Zoiets vraagt weliswaar ook tijd en energie, maar is geen actieleren.

Actieleren wordt uitgevoerd door ‘mensen met eigenaarschap’, die dus afgerekend worden op resultaat. Het vraagt dan ook moed van organisaties met actieleren aan de slag te gaan. Voor vrijblijvende meningen en adviseurs aan de zijlijn is bij actieleren maar een beperkte plaats. Actieleren staat voor de terugkeer van het risico.

STEVIGE VRAAGSTUKKEN

Vaak is de nood hoog, het gaat om stevige vraagstukken zonder makkelijke oplossingen. Waarbij de noodzaak groot is de eigen silo te verlaten en tot ongewone allianties te komen.

KAMERAADSCHAP

Het fijne van actieleren is de drie dubbele doelen die daarmee bereikt worden. Via het proces van steeds weer uitproberen en bijstellen werk je op een gedreven manier aan nieuwe oplossingen en methodieken. Persoonlijk leer je er enorm veel van EN het draagt bij aan kameraadschap op de werkvloer. Samen onder druk staan schept nu eenmaal een (stevige) band).