Het valt me steeds vaker op dat hoog rationele professionals, man of vrouw, dat maakt weinig verschil, erg hoog opgeven van een gevoelsmatige benadering bij de aanpak van problemen. De kernzin daarbij is, vergeet de ratio. Niet dat ze ervoor pleiten hun verstand niet te gebruiken of afzien van het gebruik van goede argumenten.
Ander vaatje
De insteek is dat zij overtuigd zijn van de keuze voor goede en effectieve oplossingen voor complexe problemen. En tegelijk constateren dat die oplossingen niet goed doorkomen in het bredere netwerk waarin zij verdedigd en bepleit worden. Diezelfde professionals zijn de ‘ik leg je het nog een keer uit fase’ zo langzamerhand wel voorbij. En tot de conclusie gekomen, voor echte doorbraken moet je echt een ander vaatje tappen.
In krijgstermen, het is tijd om te strijden met het hart. Dat betekent niet boos of agressief worden, integendeel zelfs. Het gaat om leiders or organisaties figuurlijk gesproken warm maken voor urgenente kwesties en noodzakelijke oplossingen. Het gaat om een achterban van twijfelaars echt ‘gevoelig’ maken voor een nieuw verhaal.
Andere competenties
Duidelijk is dat daarbij een verzameling van competenties aangesproken wordt die schaars zijn. En zeker niet op rationele kennisinstituten vooraan staan in de opleiding. Een uitweg is meer en meer een beroep op kunst en kunstenaars bij de aanpak van nieuwe vragen. Hoe heette dat ook al weer? O ja, de verbeelding en de macht.